NORMY OCHRONY DZIECI I MŁODZIEŻY

ORAZ ZASADY PRAKTYK DUSZPASTERSKICH

W DIECEZJI WARSZAWSKO-PRASKIEJ

 

WARSZAWA 2018

 

PREAMBUŁA

1. Normy przeznaczone są do stosowania we wszystkich parafiach, wspólnotach

i dziełach Diecezji Warszawsko-Praskiej przez świeckich wychowawców,

nauczycieli, trenerów, animatorów, wolontariuszy, praktykantów i stażystów

zatrudnionych na różnych stanowiskach oraz podejmujących różne zakresy

odpowiedzialności.

2. Opieka nad dziećmi i młodzieżą jest rozumiana jako troska o ich godność, o dobro

duchowe, psychiczne i fizyczne. Wszyscy opiekunowie, a zwłaszcza duchowni

Diecezji biorą na siebie tę odpowiedzialność, zważywszy, że okoliczności

skrzywdzenia powierzonych nam dzieci i młodzieży może być wiele.

3. Dzieci i młodzież mogą zostać skrzywdzone przez osoby najbliższe, przez

opiekunów lub rówieśników w szkole lub innej instytucji, której zostały

powierzone. Powinniśmy pamiętać, że krzywda dziecka nie polega tylko na tym,

iż zostało skrzywdzone, ale również na tym, że jego opiekunowie nie dostrzegali

tej krzywdy lub nie interweniowali, aby krzywdzie zapobiec.

4. Naszym pragnieniem jest ochrona dzieci i młodzieży, zarówno w oparciu o treść

art. 30 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym „przyrodzona

i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka”, jak

i w oparciu o ewangeliczną zasadę ochrony najmniejszych i najsłabszych oraz

będące jej konsekwencją ustawodawstwo Kościoła Katolickiego.

 

ROZDZIAŁ PIERWSZY: PRAWA DZIECI I MŁODZIEŻY

5. Każde dziecko i młody człowiek, który został nam powierzony, ma prawo do:

a) poszanowania własnej godności,

b) zaspokojenia potrzeb fizycznych i emocjonalnych,

c) swobody wypowiedzi,

d) przynależności np. do rodziny, grupy oraz do kontaktów i relacji

społecznych,

e) otrzymania wsparcia w rozwoju,

f) budowania i potwierdzania własnej tożsamości,

g) poważnego traktowania zgłaszanych dorosłym problemów,

h) poczucia bezpieczeństwa i doświadczania miłości.

i) ochrony przed wszelkimi formami dyskryminacji,

j) poznania oraz ochrony swoich praw i potrzeb.

Powyższe prawa są niezbywalne, a ich ograniczenia mogą wynikać tylko z norm

prawnych, wykonalnych lub prawomocnych orzeczeń władzy sądowniczej, które

mają na celu ochronę praw innych osób, a także ich życia, zdrowia oraz moralności

społecznej.

 

ROZDZIAŁ DRUGI: SZCZEGÓŁOWE ZASADY POSTĘPOWANIA W PRACY

 DUSZPASTERSKIEJ Z DZIEĆMI I MŁODZIEŻĄ

6. Stosowanie kar cielesnych wobec dzieci i młodzieży jest zabronione i od tej

zasady nie ma wyjątków.

7. Wszyscy mają prawo do bycia traktowanymi z jednakową troską. Nie wolno

faworyzować pojedynczych osób i nie ma znaczenia czy czyni się to poprzez

słowa czy gesty.

8. Nie może być ze strony kogokolwiek, w szczególności ze strony osób

duchownych, tolerancji wobec zachowania, które jest krzywdzeniem innych,

niezależnie od źródła takiej krzywdy.

9. Dzieci i młodzież nie powinny przebywać w pomieszczeniach mieszkalnych

duchownych, zwłaszcza w pojedynkę. Jeżeli ich dobro wymaga indywidualnego

spotkania z duchownym, spotkanie to nie może odbywać się w warunkach

odizolowanych. Duchowny przeprowadzający takie spotkanie powinien

zatroszczyć się o transparentność (przeszklone drzwi lub ściany pomieszczenia,

obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, itp.). Indywidualnych spotkań

z dziećmi i młodzieżą nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać.

Zarówno pora jak i liczba spotkań powinna służyć ich dobru.

10. Każdy wyjazd urlopowy duchownego, w którym uczestniczy osoba lub osoby

poniżej 18. roku życia, musi zostać w terminie 30 dni przed jego rozpoczęciem

zgłoszony na piśmie Kanclerzowi Kurii. W zgłoszeniu należy określić termin

wyjazdu, jego miejsce i przyczynę, dla której w urlopie uczestniczy osoba lub

osoby, która nie ukończyła 18. roku życia. Załącznikiem do takiego zgłoszenia

musi być pisemna zgoda rodziców lub opiekunów prawnych na wyjazd. Powyższe

zastrzeżenie nie dotyczy małoletnich członków rodziny duchownego.

11. Nie do zaakceptowania jest werbalne naruszanie godności dzieci i młodzieży,

w tym erotyzowanie języka w ich obecności. W przypadku konieczności podjęcia

rozmowy na tematy związane z płciowością należy wykazać się daleko idącą

ostrożnością, delikatnością i roztropnością. Duchowny zawsze winien rozważyć

czy nie powinien tego uczynić świecki specjalista.

12. Zabrania się częstowania podopiecznych alkoholem, papierosami, środkami

psychoaktywnymi oraz tolerowania ich używania.

 

13. Osoby duchowne lub personel sprawujący opiekę nad dziećmi i młodzieżą nie

mogą być pod wpływem alkoholu i innych środków psychoaktywnych.

14. W pracy z dziećmi i młodzieżą duchowni oraz świeccy powinni używać środków,

języka i metod adekwatnych do wieku dzieci i młodzieży. Podobnie powinien być

potraktowany przekaz medialny, np. przez telefon komórkowy, Internet, itp.

W żadnym jednak wypadku nie wolno wykorzystywać materiałów zawierających

przemoc oraz treści moralnie wątpliwe.

15. Nietykalność cielesna dzieci i młodzieży jest nienaruszalna. Niedozwolone są

wszelkie zachowania, które w naszej kulturze stanowią przekraczanie granic

intymności.

16. Dzieciom i młodzieży przysługuje prawo do prywatności. W szczególny sposób

prawo to winno być respektowane w takich miejscach jak przebieralnie,

pływalnie, łazienki i toalety. W wymienionych wyżej miejscach nikt nie może

ingerować w prywatność wychowanków. W żadnym wypadku nie wolno

wykonywać im zdjęć ani nagrywać. Należy także zadbać, by zdjęć i filmów nie

robili sobie nawzajem sami wychowankowie.

17. Nikt nie może wyręczać dzieci i młodzieży ani pomagać im w czynnościach

natury osobistej (toaleta, mycie się, przebieranie itp.), o ile są oni w stanie

wykonać te czynności samodzielnie. Jeżeli sami wychowankowie ze względu na

wiek albo własne ograniczenia nie są w stanie wykonać tych czynności

samodzielnie, pomocy zawsze powinni udzielać świeccy, najlepiej tej samej płci.

18. W przypadku organizowania wyjazdów z udziałem osób, które nie ukończyły

18. roku życia zobowiązujące są zasady organizacji wypoczynku oraz innych

wyjazdów z dziećmi i młodzieżą są uregulowane w rozporządzeniu Ministra

Edukacji Narodowej z dnia 30 marca 2016 roku ( Dz.U. z dnia 5 kwietnia

2016 roku, poz. 452).

19. Wszystkie wycieczki, zarówno jedno- jak i wielodniowe, wyjazdy, turnusy

wakacyjne, jak również czas świąteczny powinny być starannie planowane

i w sposób formalny dokumentowane ze szczególnym uwzględnieniem kwestii

transportu, zakwaterowania, planu dnia oraz bezpieczeństwa. Należy także

zadbać o stosowne ubezpieczenia, zgodnie z wymogami prawa polskiego albo

krajów na których terytorium będą w czasie wyjazdu przebywać wychowankowie

oraz ich opiekunowie.

20. Obowiązującą zasadą doboru osób, które w dziełach parafialnych i diecezjalnych

sprawują pieczę nad dziećmi i młodzieżą, jest ich weryfikacja w rejestrze

 

prowadzonym przez Ministerstwo Sprawiedliwości na podstawie ustawy

z dnia 13 maja 2016 roku o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle

seksualnym; zaleca się także wymaganie przedłożenia przez te osoby aktualnego

wypisu z Krajowego Rejestru Karnego.

21. Parafie, które zapewniają dzieciom i młodzieży dostęp do Internetu, są

zobowiązane podejmować działania zabezpieczające przed dostępem do treści,

które mogą stanowić zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju, w szczególności

zainstalować i aktualizować oprogramowanie zabezpieczające. Niniejszy punkt

nie dotyczy sytuacji, w których wychowankowie korzystają z Internetu poprzez

własne urządzenia umożliwiające bezpośredni dostęp do sieci.

22. Upoważniony do nadzoru opiekun ma obowiązek informowania podopiecznego

o zasadach bezpiecznego korzystania z Internetu. Czuwa on także nad

bezpieczeństwem korzystania z Internetu.

23. Parafia zapewnia stały dostęp do materiałów edukacyjnych dotyczących

bezpiecznego korzystania z Internetu przy komputerach.

24. Każdemu podopiecznemu należy przydzielić indywidualny login i hasło,

umożliwiające korzystanie z Internetu na terenie Parafii oraz poinformować go

o konieczności zachowania loginu i hasła w tajemnicy.

25. Dostęp wychowanka do Internetu na terenie Parafii możliwy jest wyłącznie

poprzez serwer instytucji po podaniu indywidualnego loginu i hasła

wychowanka, jeśli zostały przydzielone.

26. Należy zapewnić by na wszystkich komputerach na terenie placówki z dostępem

do Internetu było zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące

treści internetowe, oprogramowanie monitorujące korzystanie z Internetu,

oprogramowanie antywirusowe, oprogramowanie antyspamowe, fire wall.

27. Okresowo należy sprawdzać, czy na komputerach z dostępem do Internetu nie

znajdują się niebezpieczne treści. W przypadku znalezienia niebezpiecznych

treści ustala się, kto korzystał z komputera w czasie ich wprowadzania.

28. W sytuacji opisanej w punkcie 27. pedagog lub psycholog, lub inna upoważniona

osoba, przeprowadza z podopiecznym rozmowę na temat bezpieczeństwa

w Internecie.

29. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej rozmowy zostanie uzyskana informacja,

że podopieczny jest krzywdzony, należy podjąć wszelkie działania zgodne

z dobrem dziecka.

 

30. Kościół w świecie współczesnym jest obecny w sposób twórczy także w

Internecie i mediach społecznościowych. Znakiem tej obecności jest aktywność

duchownych, którzy realizują swoją misję również za pośrednictwem Internetu.

Szczegółowe zasady realizowania tej misji przez duchownych Diecezji

Warszawsko-Praskiej, a także przez jej instytucje zostaną sformułowane w

dokumencie pt. Dyrektorium dotyczące zasad funkcjonowania kościelnych

podmiotów publicznych oraz duchownych Diecezji Warszawsko-Praskiej w

Internecie.

 

ROZDZIAŁ TRZECI: ZASADY PRAKTYK DUSZPASTERSKICH

31. W naszej pracy duszpasterskiej troską otaczamy również dorosłych, zwłaszcza

tych, którzy w szczególny sposób potrzebują wsparcia i umocnienia w wierze.

Zadaniem duchownych realizowanym poprzez świadectwo życia zgodnego

z prawem Bożym jest wypełnianie posłannictwa Chrystusa, który rozesłał

Apostołów „na krańce świata”. Dziś to wezwanie Pana rozumiemy jako

poszukiwanie dróg do człowieka, niezależnie od tego czy jest w centrum

wspólnoty Kościoła, na jej peryferiach czy poza nią.

32. Osoby dorosłe, do których zostaliśmy posłani, powinny być zawsze traktowane

z poszanowaniem godności, którą obdarzył je sam Bóg. Godność ta wyraża się

poprzez szacunek i troskę o ich integralność duchową, psychiczną i fizyczną.

33. Prawo Kościoła chroni przed skrzywdzeniem nie tylko dzieci i młodzież, ale także

osoby pełnoletnie, zwłaszcza te, które cierpią z różnorakich powodów

wynikających z ich ograniczeń natury psychicznej i fizycznej. Dlatego wszelkie

relacje duszpasterskie z osobami chorymi powinny służyć budowaniu obecności

Chrystusa, Jedynego i Najwyższego Pasterza, poprzez naśladowanie Jego stylu

życia i ukazywanie Go w sposób przejrzysty, poprzez konsekwentne świadectwo

własnego poświęcenia, karmionego modlitwą i pokutą (por. Jan Paweł II,

Adhortacja Apostolska Pastores dabo vobis).

34. Jednocześnie trzeba podkreślić, iż prezbiter diecezjalny cieszy się przestrzenią

autonomii w podejmowaniu decyzji zarówno podczas wypełniania swojej misji

pastoralnej jak i w życiu prywatnym i osobistym. Powyższe założenie powinno

uświadamiać nam wszystkim naszą szczególną odpowiedzialność za sposób w

jaki funkcjonujemy we wspólnocie wiernych, jakie treści nadajemy naszej

posłudze i jaka motywacja leży u podstaw naszej obecności wśród powierzonych

nam wiernych. Szczególnym znamieniem tej odpowiedzialności jest zrozumienie

i przestrzeganie teologicznej motywacji celibatu kapłańskiego, którą Kościół

rozumie jako dar z siebie w Chrystusie i z Chrystusem dla Jego Kościoła i wyraża

posługę kapłana dla Kościoła w Chrystusie i z Chrystusem (por. j/w).

 

ROZDZIAŁ CZWARTY: PRAKTYCZNE RADY JAK ROZMAWIAĆ Z OSOBĄ,

 KTÓRA ZGŁASZA NADUŻYCIE

35. Wiadomość o popełnieniu przestępstwa lub jego prawdopodobieństwie może

pochodzić z różnych źródeł:

a. fakt ujawnia sam skrzywdzony;

b. osoba trzecia ujawnia, iż wie od skrzywdzonego, że w stosunku do niego

używa się przemocy fizycznej lub psychicznej;

c. konkretna osoba zdradza symptomy doznania krzywdy, ale osoba ta nie

chce lub ze względu na swoje ograniczenia nie jest w stanie o tej krzywdzie

opowiedzieć;

d. wiedza o skrzywdzeniu pochodzi z przekazu społecznego lub mediów

społecznościowych

36. Posiadanie wiedzy o faktycznych lub prawdopodobnych przypadkach przemocy

wymaga zawsze podjęcia odpowiednich działań, zgodnych z prawem Kościoła jak

i prawem obowiązującym w Rzeczpospolitej Polskiej.

37. W naszej Diecezji powołano Delegata Biskupa Warszawsko-Praskiego ds. ochrony

dzieci i młodzieży, jego dane osobowe oraz kontaktowe należy mieć zapisane

choćby w telefonie, aby w sytuacji kryzysowej przekazać je osobie zgłaszającej

albo samemu skontaktować się z Delegatem w celu uzyskania konsultacji lub

pomocy w rozwiązaniu problemu.

38. Dobro osoby skrzywdzonej, a także zapobieganie skrzywdzeniu innych osób jest

zawsze najważniejszym celem podejmowanych działań, dlatego w przypadku, gdy

krzywda zostaje ujawniona w trakcie sakramentu pokuty, należy podjąć próbę

nakłonienia penitenta, aby ujawnił te fakty osobie trzeciej, posiadającej

odpowiednie przygotowanie: może to być Delegat wskazany w punkcie 37. lub

osoba godna zaufania: inny duchowny, psycholog lub prokurator.

39. Jak rozmawiać z osobą krzywdzoną albo taką, która chce poinformować

o krzywdzie?

a) Postawa, gesty i słowa muszą być emanacją spokoju.

b) Nie wolno bagatelizować ujawnianych przez rozmówcę faktów.

c) Rozmówca musi być przekonany, że jest traktowany poważnie.

d) Rozmówca musi mieć wolność operowania własnymi terminami i używać

własnej narracji, odpowiedniej do wieku, doświadczenia życiowego,

rozwoju intelektualnego i do własnych ograniczeń.

 

e) Należy utwierdzić rozmówcę w przekonaniu, że ujawniając nadużycie

postąpił właściwie.

f) Należy wytłumaczyć rozmówcy, że aby pomóc, konieczne jest podzielenie

się wszystkimi informacjami z przełożonymi.

g) Należy zapytać o możliwość przekazania numeru telefonu, adresu

mailowego lub innych danych, które pozwolą na kontakt w celu formalnego

wyjaśnienia sprawy.

h) Należy zawiadomić o uzyskanych faktach przełożonego bez jakiejkolwiek

zwłoki. Nie wolno wydawać wyroku, ani prowadzić własnego śledztwa. O

działaniach zdecyduje Kościół i jego instytucje.

 

POSTANOWIENIA KOŃCOWE:

40. Wszyscy duchowni Diecezji Warszawsko–Praskiej, a zwłaszcza ci, którym

powierzono różne sektory duszpasterstwa w porozumieniu z Księżmi

Dziekanami, Proboszczami i innymi przełożonymi są odpowiedzialni za

wdrożenie zapisów Norm w Diecezji. Jedną z możliwych form takiego wdrażania

mogą być konferencje rejonowe.

41. Każdy duchowny Diecezji Warszawsko-Praskiej zobowiązany jest do zapoznania

sięę z powyższym dokumentem i do pisemnego poświadczenia stosowania go

w posłudze duszpasterskiej jak i w życiu osobistym. Dokument ten zostanie

złożony w jego aktach osobowych przechowywanych w Kurii Diecezjalnej.

42. Rektor Seminarium Diecezji Warszawsko–Praskiej wraz ze swoimi

współpracownikami jest odpowiedzialny za zapoznanie alumnów WSD

z przedmiotowym dokumentem i odebranie od nich oświadczenia o zapoznaniu

się z jego treścią i stosowaniu go w posłudze duszpasterskiej i życiu osobistym.

Dokument taki zostanie złożony w aktach osobowych każdego alumna.

43. Dokument wchodzi w życie z dniem publikacji na stronie internetowej Diecezji.

44. Normy będą podlegały okresowej weryfikacji i nowelizacji.

 

ANEKS: PROCEDURA INTERWENCJI WOBEC UZYSKANIA INFORMACJI

 O PRAWDOPODOBIEŃSTWIE SKRZYWDZENIA

1. Osoby kompetentne, do których należy się zwrócić w związku z otrzymanym

zgłoszeniem o skrzywdzeniu dziecka, niezależnie od charakteru czynu: w parafii

– Proboszcz, w czasie wyjazdu organizowanego w ramach wypoczynku dzieci

i młodzieży – kierownik wypoczynku, w fundacjach i stowarzyszeniach – prezes.

W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy wymienionych osób, zgłoszenie należy

przekazać Biskupowi Warszawsko-Praskiemu. W każdym z opisanych

przypadków, wymienione powyżej osoby, są zobowiązane przekazać zgłoszenie

jak najszybciej do Biskupa Warszawsko-Praskiego, który podejmie kroki

konieczne, aby rozpocząć proces naprawy powstałej sytuacji.

2. Osobą uprawnioną do przyjęcia zgłoszenia jest również delegat Biskupa

Warszawsko–Praskiego ds. ochrony dzieci i młodzieży. Dane kontaktowe delegata

znajdują się na stronie internetowej Kurii Warszawsko–Praskiej.

3. W przypadku, gdy z okoliczności zdarzenia wynika, iż domniemany sprawca to

duchowny inkardynowany do innej diecezji albo duchowny zakonny, zgłoszenie

należy przekazać Biskupowi Warszawsko-Praskiemu, który nadaje mu bieg

zgodnie z przepisami o jurysdykcji, uwzględniając przepisy państwowe dotyczące

obowiązku zawiadamiania o przestępstwach znajdujących się w art. 240 kk.

4. Każda informacja o podejrzeniu skrzywdzenia musi zostać niezwłocznie

zgłoszona odpowiedniemu przełożonemu na piśmie, w formie notatki służbowej.

Sporządzona w tym trybie notatka powinna zawierać informację o danych

personalnych zgłaszającego i ofiary, wieku ofiary, czasie i miejscu w jakim została

skrzywdzona oraz o personaliach sprawcy. Należy również przytoczyć ogólny

opis okoliczności zdarzenia.

5. Zgłaszającemu, zwłaszcza gdy występuje w charakterze ofiary należy zapewnić

pomoc psychologiczną i duszpasterską, a także jak najszybciej powiadomić o tym

fakcie jego rodziców lub opiekunów prawnych, chyba, że sprzeciwia się temu

dobro skrzywdzonego. Fakt taki wymaga odnotowania w notatce sporządzonej

zgodnie z pkt. 4. Jeżeli zgłaszający lub domniemany pokrzywdzony wyrazi wolę

uzyskania pomocy duszpasterskiej, w pierwszej kolejności należy skierować go

do diecezjalnego duszpasterza, którego dane adresowe znajdują się na stronie

internetowej Diecezji Warszawsko–Praskiej.

 

6. Osobę zgłaszającą należy pouczyć na piśmie, za pokwitowaniem, o jej obowiązku

złożenia doniesienia do organów ścigania, o ile zgłoszenie dotyczy przestępstw

wskazanych w art. 240 kk. tj. m. in. art. 197§ 3 i 4 kk, art. 198 kk oraz art. 200 kk.

Na życzenie osoby zgłaszającej, należy jej zapewnić pomoc prawną, o ile

zdecyduje się samodzielnie złożyć stosowne zawiadomienie. Jeśli osoba

zgłaszająca tego jeszcze nie uczyniła albo nie zamierza tego uczynić, doniesienie

powinno zostać złożone przez przyjmującego zgłoszenie w porozumieniu z

Biskupem Warszawsko-Praskim oraz zastosowaniem trybu opisanego w art. 1a

Aneks nr 2 do Wytycznych Konferencji Episkopatu Polski dotyczących wstępnego

dochodzenia kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko

szóstemu przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku

życia z dni 7-8 października 2014 r., wraz z nowelizacją z dnia 6 czerwca 2017r.

7. Obowiązek niezwłocznego zawiadomienia organów powołanych do ścigania

przestępstw, opisywany w pkt. 5 nie powstaje, jeżeli stosowne zawiadomienie już

zostało złożone.

8. W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy duchownego inkardynowanego do

Diecezji Warszawsko-Praskiej, należy odsunąć go od pracy z dziećmi i młodzieżą,

zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego i Wytycznych Konferencji

Episkopatu Polski. W przypadku, gdy podejrzenie dotyczy osoby świeckiej,

wykonującej czynności w dziele Diecezji, na podstawie umowy o pracę albo

innego stosunku prawnego, należy niezwłocznie taką osobę odsunąć od pełnienia

obowiązków służbowych.

9. Wszelkie postępowania o charakterze wewnętrznym pozostają zawieszone do

czasu uprawomocnienia się postępowań prowadzonych przez powołane do tego

organy państwowe.

10. Prowadzone postępowanie wewnętrzne kieruje się zasadą domniemania

niewinności oraz respektuje prawo do obrony. Powyższe zasady mogą zostać

ograniczone tylko i wyłącznie w oparciu o prawomocne orzeczenie sądu

powszechnego lub innego organu, powołanego na podstawie przepisów

państwowych do orzekania w sprawach dotyczących nauczycieli, wychowawców,

którzy podlegają ustawodawstwu państwowemu regulującemu system oświaty.

11. Rozstrzygnięcia, które zapadną w wyniku przeprowadzonego postępowania

wewnętrznego powinny uwzględniać rozstrzygnięcia organów państwowych,

a także muszą respektować treść prawomocnych orzeczeń sądów powszechnych

oraz innych organów państwa orzekających w danej sprawie.

 

12. W przypadku otrzymania informacji o doznanej krzywdzie, która zgodnie

z prawem polskim, a zwłaszcza z Kodeksem Karnym, może wypełniać znamiona

opisanego tam czynu przestępczego, a domniemanym sprawcą jest tzw. osoba

trzecia, czyli ani duchowny inkardynowany do naszej Diecezji, ani inny duchowny,

ani współpracująca z nami osoba świecka, należy postępować zgodnie z normami

prawa państwowego, z uwzględnieniem przepisów o obowiązku zawiadamiania

o popełnienia przestępstwa, zawsze jednak należy mieć na względzie dobro

osoby pokrzywdzonej i postępować w ten sposób, aby powstrzymać dalsze

krzywdzenie tej osoby.

13. Osobie przyjmującej zgłoszenie nie wolno ujawniać zawartych w nim informacji

osobom postronnym. Należy poinformować zgłaszającego, iż w przypadku, gdy

istnieje prawdopodobieństwo ujawnienia czynu, który z godnie z prawem

Kościoła stanowi przestępstwo, uzyskane informacje będą podstawą czynności

procesowych, których zakres określi w swoim dekrecie Biskup WarszawskoPraski.

14. Osoba przyjmująca zgłoszenie, nie może składać zgłaszającemu obietnic, że nie

nada sprawie dalszego biegu. Zgłaszającego należy rzetelnie poinformować

o przebiegu procedury, a także o możliwości zgłoszenia sprawy państwowemu

wymiarowi sprawiedliwości, jeżeli to wynika z natury ujawnionego przestępstwa,

a które nie jest objęte obowiązkiem takiego zgłoszenia.

15. Nikomu nie wolno podawać danych pokrzywdzonego jak i sprawcy

przedstawicielom mediów lub osobom postronnym.

 

ŹRÓDŁA PRAWA:

1. Kodeks Prawa Kanonicznego;

2. Motu proprio Jana Pawła II, Sacramentorum sanctitatis tutela z 30.04.2001 r.;

3. Kongregacja Nauki Wiary: „Normae de gravioribus delictis”: Normy «motu

proprio Sacramentorum sanctitatis tutela z 21.05.2010 r. oraz modyfikacje

wprowadzone do tekstu «Normae de gravioribus delictis» z 15.07.2010;

4. Konferencja Episkopatu Polski, Wytyczne dotyczące wstępnego dochodzenia

kanonicznego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny przeciwko szóstemu

przykazaniu Dekalogu z osobą niepełnoletnią poniżej osiemnastego roku życia

z 7-8.10.2014 r., wraz z nowelizacją z 6.06.2017r.;

5. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku, Kodeks Karny (Dz. U. z 2016 roku, Nr 88

poz. 1137, 2138, z 2017 roku poz. 244);

6. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku, Kodeks postępowania karnego

(Dz. U. z 2016 r. poz. 1749, 1948, 2138, 2261);

7. Ustawa z dnia 29 czerwca 1997 roku o ochronie danych osobowych

(Dz. U. z 2015 r. poz. 2135, 2281, z 2016 r. poz. 195, 677);

8. Ustawa z dnia 26 października 1982 roku o postępowaniu w sprawach

nieletnich (Dz. U. z 2014 r. poz. 382, z 2015 r. poz. 1418, 1707);

9. Rozporządzenie MEN z dnia 30 marca 2016 roku w sprawie wypoczynku dzieci

i młodzieży (Dz. U. z 2016 roku, poz. 452);

10. Ustawa dnia 13 maja 2016 roku o przeciwdziałaniu zagrożeniom

 przestępczością na tle seksualnym;

ŻRÓDŁO:

https://diecezja.waw.pl/ochrona-dzieci/