Święta

Sobota, I Tydzień Adwentu
Rok C, I
Wspomnienie św. Ambrożego, biskupa i dr Kościoła

Wyszukiwanie

Licznik

Liczba wyświetleń:
4476239

Życie Liturgiczne w naszej

wspólnocie parafialnej

 



Nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy

odprawiane jest w każdą środę o godzinie 18.00
karteczki z intencjami zostawiamy w zakrystii przed Mszą Św.


Nabożeństwa Różańcowe w naszej parafii

Różaniec odprawiamy w październiku  o godz. 17.15

Modlitwę Różańcową praktykujemy w naszej parafii również w trakcie roku przed każdą Mszą Św. wieczorną (o godz 17.30)


Roraty

W czasie ADWENTU w naszej wspólnocie gromadzimy się na Roratach,
aby przeżywać i oczekiwać wraz Matką Bożą przyjście
ZBAWICIELA ŚWIATA
Msza Św. Roratnia odprawiana jest od poniedziałku do soboty
o godzinie 6.45


Droga Krzyżowa

Droga krzyżowa odprawiana jest we wszystkie piątki Okresu Wielkopostnego dla dzieci o godz. 17.15, a dla dorosłych i młodzieży o godz. 19.00 

W  ostatnim tygodniu Wielkiego Postu Droga Krzyżowa ulicami Radości.


Gorzkie Żale

Nabożeństwo Pasyjne odprawiane w  Niedziele Wielkiego Postu o godz. 17.00.


Nabożeństwo Pierwszego Piątku Miesiąca i w Pierwsze Niedziele Miesiąca

Msza św. ku czci Najświętszego Serca Jezusowego - Pierwszy Piątek Miesiąca godz. 18.00. Po Mszy św. wystawienie Najświętszego Sakramentu i adoracja. W czasie Mszy św. okazja do przyjęcia Komunii św. wynagradzającej. Uzupełnieniem tych nabożeństw jest adoracja Najświętszego Sakramentu w Pierwsze Niedziele miesiąca  - po Sumie (o 12.30).

Spowiedź:

  • rano na Mszach Św. o godz. 7.00 i 7.30
  • wieczorem od godz. 17.30


Nabożeństwo majowe

Nabożeństwo majowe w naszej parafii odprawiane jest:
w dni powszednie po Mszy Św. wieczornej o godz. 18.30
w niedziele i święta o godz. 17.30


Maj - dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku - to w Kościele okres szczególnej czci Matki Bożej. Szczególnie w Polsce gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych. Pierwsze nabożeństwa majowe zaczęto odprawiać w Polsce w połowie XIX wieku w Płocku, Toruniu, Nowym Sączu i Krakowie, a od 1852 r. - uroczyście w kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Po 30 latach stało się ono bardzo popularne i znane w całym kraju. Rodowód tych nabożeństw jest jednak znacznie wcześniejszy niż się powszechnie uważa.

     Gromadzenie się i śpiewanie pieśni na cześć Matki Bożej było znane już na Wschodzie w V wieku. W Kościele zachodnim w I tysiącleciu maj jako miesiąc Maryi święcono raczej sporadycznie. Dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstała myśl, aby ten miesiąc poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił tę myśl, był król hiszpański Alfons X (+1284). Władca ów zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Henryk Suzo (+1366), uczeń Jana Eckharta i przyjaciel Jana Taulera, znanych mistyków średniowiecza, wyznaje, że jako pacholę zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił z kwiatów pleść wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów. W roku 1549 ukazała się w Niemczech książeczka pod tytułem: Maj duchowy, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi. W żywocie św. Filipa Nereusza (+1595) czytamy, że gromadził on dziatwę przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachęcał do składania ku Jej czci kwiatów, duchowych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze dominikańscy we Fiesole (w latach 1677-1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Najświętszej Maryi i czcili ją muzyką, śpiewem i składaniem duchowych wyrzeczeń. Jednakże za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w  czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.

      Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Muzzarelli. W roku 1787 wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Co więcej rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii. Sam w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu Al Gesu mimo, że zakon wtedy formalnie już nie istniał, zniesiony przez papieża Klemensa XIV w roku 1773. Odprawiał on również nabożeństwo majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego - na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem - przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX. W Polsce pierwsze nabożeństwo majowe wprowadzili jezuici w Tarnopolu (1838), misjonarze w Warszawie w kościele Św. Krzyża w roku (1852), ksiądz Golian w Krakowie (w 1856) i we Włocławku biskup Marszewski (1859). W tym samym czasie cześć Królowej maja szerzył w Galicji poezją o. jezuita Karol Antoniewicz (+1852). Ks. Wincenty Buczyński (jezuita) wydał we Lwowie pierwszą książeczkę o nabożeństwach majowych (1839). W dziesięć lat potem podobną broszurę wydano we Wrocławiu w roku 1850. Wydał ją ks. Aleksander Jełowicki, zmartwychwstaniec.

     W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się we wszystkich prawie krajach.Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. Litania Loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V. Nazwę "Loretańska" otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana.Tekst litanii miał przedłożyć w 1578 r., do zatwierdzenia papieżowi Grzegorzowi XIII, archidiakon Guido Candiotti. 11 czerwca 1587 r. Sykstus V obdarzył "Litanię Loretańską" dwustu dniami odpustu. Kolejne odpusty przypisali do niej Pius VII i Pius XI. W 1631 r. Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian; te, które następowały, posiadały aprobatę Kościoła. Kiedyś w litanii było więcej tytułów, m.in.: Mistrzyni pokory, Matko Miłosierdzia czy Bramo odkupienia. Później pojawiały się inne wezwania: Królowo Różańca Świętego (1675), Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta (1846), Matko Dobrej Rady (1903).